DİL, IRK ve RENK FİNALİN TEK ADRESİ: SON DURAK..!

Hepsi aynı beklenti içinde:
Mutluluğu arıyor, ama çoğu kez kendi kurduğu gölgelerin içinde kayboluyor.

Karası, beyazı…
Avrupalısı, Asyalısı…
Zengini, fakiri,
genci, yaşlısı…
Tümü aynı arayışta:
Mutluluğu istiyor, ama kendi gölgeleriyle mücadele ediyor.

Oysa dünya başka türlü dönüyor.
Kendi gönlünce sanan,
çoğu zaman kendi körlüğüne takılıyor.

Siyasetçi koltuk,
din adamı cemaat,
zengin servet, fakir ekmek peşinde.
Herkes çözüm arıyor,
ama çoğu kez çözümün yanından geçip gidiyor.

Doymak insanın ihtiyacıdır.
Doymamak ise insanlığın en büyük sınavı oldu.

Her yol aynı gerçeğe çıkar:
İnsana düşen, yolun sonunu anlamlı kılmaktır.

Bugünün yönetenleri hayali bir mutluluk vaat ediyor.
Halka açlık, savaş ve yalnızlık bırakıyor.
İnsanlık hâlâ soruyor:
Mutluluk hangi dünyada?
Oysa cevap hep yanımızdaydı:

Bu dünyada insan adaletle, merhametle, paylaşarak yaşarsa,
gerçek mutluluktan bir nefes tadabilir.

Ama dünyayı karanlığa çeviren,
yalnız bugünü değil, yarınların ışığını da gölgeleyebilir.

Yaratıcının elçileri, peygamberler…
Adaletin, merhametin ve paylaşmanın yolunu gösterdiler;
çünkü bu, insanlığın dünyaya geliş amacıdır.

Dünyaca ünlü fizikçiler, insanın kendi eliyle yol açtığı tehlikeyi bilimin soğuk diliyle anlattılar;
iklim bilimciler doğanın nabzını tuttular, dünyanın çığlığını raporlara döktüler;
ekonomistler her şeyi rakamla ölçtüler,
ama ölçemedikleri tek şey 
insandı..!!

Sanatçılar vicdanı renklerle, melodilerle haykırdı;
edebiyatçılar hafızayı sayfalara kazıdı;
anne babalar evlatlar yetiştirdi;
kiminde adalet büyüdü, kiminde hırs ve insanlığın geleceği böyle şekillendi.

Hepsi farklı dillerle aynı gerçeği söyledi:
İnsan mutluluğu ararken, gölgelerini de beraber büyüttü.

"İnsanlığın hakikati idrak etmesi için, bu dünyada bizimle var olan –görünen ya da görünmeyen– tüm varlıkların yaşamına yönelmesi, onları görüp hissetmesi yeterlidir.

Stephen Hawking’in uyarısında olduğu gibi:
“En büyük tehlike dışarıdan değil, insanın kendi ellerinden gelecektir.”

Vicdanını yitirmiş, empatisiz ve kutuplaşmış insanlık… dünyayı da kendi geleceğini de karartır.!

Tolstoy’un dediği gibi:
“İnsana yeten şey azdır, ama insanın hırsı sınırsızdır.”

“Yazar: ÇETİN AY”